- Tylko złapać? - powtórzył w myślach przytakując nauczycielowi. Polecenie było tak proste jak samo złapanie dwóch liści. Wystarczyło pozwolić im opaść na ziemię, spokojnie podejść i je najnormalniej w świecie podnieść. Chyba, że chcemy się przy tym zadaniu wykazać, wtedy wystarczy obserwować ich lot, a złapanie liścia nie powinno być większym problemem. Tak, to było banalnie proste zadanie jak na shinobi...
Jednakże Yuuji wiedział, że to nie będzie takie proste. Jakby nie było sam sensei to powiedział, i Yuu zwrócił na to uwagę.
Plan więc rysował się przed nim sam, a ręka jakby zupełnie sama powędrowała do sakiewki przy pasie, w której znajdowały się narzędzia shinobi. Złapał między palce dwa shurikeny, i tym samym wyuczonym ruchem rzucił błyszczące gwiazdki w stronę opadających liści, w tym samym momencie, w którym jego towarzysz zaczął działać.
- Makoto nie! - zdążył tylko krzyknąć, ale cóż...pewnie już było za późno. Zielonowłosy rzucił się tak szybko, że nawet gdyby Yuuji rzucił sie za nim, aby go powstrzymać, to i tak by nie zdążył. Jeżeli polana jest naszpikowana pułapkami, to lepiej by nadział się tylko jeden z nich. Drugi zawsze może pomóc pierwszemu, albo kontynuować misję.
Młody Uchiha zamierzał najpierw sprawdzić czy to są najzwyklejsze liście, czy nie uciekną zbyt daleko przy lekkim podmuchu a może nawet trafiłby je, przygwoździł do ziemi i byłoby po sprawie?
Ale jak się okazuje, to by było za łatwe...prawda?

Proste zadanie dla shinobi - złapać dwa listki klonu. Cóż mogłoby być łatwiejszego? Wszak zależało od tego, czy ich sensei podejmie się zadania jakim był ich dalszy trening, czy zwyczajnie wrócą do domu z kwaśnymi minami. Nie namyślając się dłużej, chłopcy zaczęli działać niemalże w tym samym momencie. Makoto zaczął biec w stronę opadających liści, sądząc, że jeżeli te dotkną ziemi to ich test skończy cie fiaskiem. Yuuji był ostrożniejszy i postanowił najpierw wypadać teren a i może przyszpilić listki do ziemi, jeżeli trafi. Pech chciał, że na linii shurikenów znalazł się jego towarzysz. Na krzyki było już za późno.

Makoto leżał na ziemi, wyciągnięty jak szczupak. Tuż obok niego leżały dwie metalowe gwiazdki, wbite w ziemię z impetem.
- Wiem, że rwiecie się do pracy, dzieciaki, ale zabijanie się nawzajem zostawcie, gdy już podrośniecie - odezwał się jounin, odkręcając termos i nalewając sobie herbaty do kubeczka.
Choć Makoto nie widział, co się stało, Yuuji miał okazję doświadczyć przewagi, jaka miał nad nimi sensei. Nie ruszając się ze swojego miejsca, Ize wyrzucił jednego shurikena, który idealnie zbił z toru obie gwiazdki należące do Uchihy, po czym wbił się w ziemię tuz za geninem.
Czerwone listki tymczasem wzbiły się w górę i znów zaczęły opadać - idealnie nad głową Makoto, który powoli stwierdzał, że chyba obtarł sobie kolana i łokcie przy kontakcie z glebą. Nie udało mu się też złapać liści, które niemalże z niego drwiły tuż nad jego zieloną czupryną. Ku niezadowoleniu wszystkich, chyba nie było tu żadnych pułapek ukrytych pod ziemią.

Wypuścił z ulgą całe powietrze jakie miał w płucach. Wiedział, że to nie był zły pomysł - w końcu gdyby się udało, to liście pozostałyby na ziemi. Ale powinien był to przewidzieć. Nie znali się z Makoto za dobrze. Właściwie to nie znali się wcale. Yuuji nie znał jego stylu walki i odwrotnie. Nie miał prawa wiedzieć więc, że Makoto rzuci się tak po prostu w stronę liści, ale to go nie usprawiedliwiało. Nie powinien rzucać shurikenów. Najpierw powinni ustalić plan działania.
Cholera! Przecież byli shinobi! A przynajmniej nimi mieli zostać...
Uchiha rzuci krótkie spojrzenie w stronę jounina, zastanawiając się nad tym czego ten może od nich oczekiwać, po czym postanowił z jednej skrajności wpaść w drugą. Odetchnął raz jeszcze i tym razem już spokojnie ruszył w stronę Makoto, jednak cały czas obserwując zachowanie listków.
- W porządku? - zapyta, jeśli ten jeszcze nie wstanie i... no bądź co bądź skoro może mieć listki na wyciągnięcie ręki, to wyciągnie po nie rękę. A nuż akurat złapie, albo ten sam spadnie mu na rękę?
- Nie możemy sie tak bezmyślnie rzucać. Lekki podmuch wiatru poniesie liście jeszcze dalej lub wyżej - powie nieco ściszonym głosem jakby nie chciał by sensei usłyszał co mówi - Gdyby to było takie proste nie dałby nam na to aż sześciu godzin. Może pozwólmy im opaść na ziemie i zobaczmy co się stanie? Nie powiedział, że nie możemy do tego dopuścić... - zaproponował starając się nie stracić liści z oczu. W końcu od tego powinni zacząć. Od planu...

Dwa listki zdawały się przysparzać geninom nie lada problemy. Ize bez żadnego dalszego komentarza w stronę chłopców palił papierosa, podczas gdy Yuu podnosił swojego kolegę z ziemi. Adrenalina sprawiła, że do Makoto wszystko docierało z lekkim opóźnieniem. Mimo to zdawał się przystać na plan Yuujiego, który jeszcze przed chwilą planował niefortunnie by go zranił. Wraz z gwałtownym podniesieniem zielonowłosego, liście równie gwałtownie uniosły się w powietrze, poza zasięg chłopców.
Widząc to, nie pozostawało nic innego jak zastosowanie się do planu. A plan był prosty - poczekać, aż liście opadną na ziemię. Dawało to czas Makoto na uspokojenie się, a Yuujiemu na obserwacje. Może czegoś się dowiedzą? I tak też czerwone liście zaczęły powoli zmierzać ku ziemi. Po chwili jednak zerwała się lekki wietrzyk od strony wioski, który porwał listki wgłąb polany, bliżej kamiennej ściany. Gdy powiew się uspokoił, listki znów zaczęły spokojnie opadać w dół, nie nękane kolejnymi przeciągami.
Dwójka nie musiała długo czekać, aż liście dotkną ziemi i w zasadzie a niej zostaną, jak to liście. Mieli do nich trochę więcej kroków, niż ostatnio, ale czy to cokolwiek zmieniało?

- Są dużo lżejsze niż zwykłe liście - pomyślał na głos. Bo tak właśnie było - chwilowa obserwacja podpowiedziała mu, że podmuchy które się tworzą, czy to z ich powodu, czy też same, są zbyt łagodne, aby tak po prostu zabierać tylko dwa liście. Tutaj wystarczyłoby spojrzeć w stronę drzew, aby zauważyć, że tylko te dwa liście zachowują się w nietypowy sposób. A przynajmniej Yuuji taki właśnie wniosek wyciągnął.
Chłopak cały czas obserwował liście aż te dotkną ziemi. Jeśli jednak w tym czasie jego towarzysz postanowi się ruszyć, Yuuji delikatnym ruchem ręki powstrzyma go.
- Makoto...powinniśmy współpracować. Masz jakiś pomysł żeby je złapać? - zapyta spokojnie równocześnie myśląc nad swoim planem. On sam zamierzał powtórzyć manewr z shurikenami, jednak tym razem Makoto musiał o tym wiedzieć, aby przypadkiem nie rzucić się znowu na ostrza tych małych gwiazdek. Jednakże Yuuji sam był ciekaw, czy może sam Kobayashi ma jakiś lepszy pomysł. W końcu co dwie głowy to nie jedna, a on sam nie za bardzo lubił decydować za innych. Owszem, kiedy musiał to robił to. Wolał jednak poznać opinię drugiej strony. A lepiej zrobić to jak najwcześniej...
Oczywiście jeśli Makoto przedstawi mu swój pomysł, Yuuji sam przedstawi mu swój. Nawet jeśli zdecydują się mimo wszystko na inny krok, to dobrze by było, aby wiedzieli co zamierzają - teraz lub później.
Nie znali się wzajemnie zbyt dobrze. Co prawda Kobayashi mógł spodziewać się po Yuujim typowych zagrywek swojego klanu - w końcu tak został nauczony, to jednak sam Uchiha był na gorszej pozycji. O Makoto nie wiedział nic. Ani o jego stylu walki, ani jego sposobie bycia. Miał tylko to, co sam zdążył zaobserwować - nieco nieśmiały na co dzień, a w walce rzucający się przodem bez zastanowienia...

Wysłuchał z uwagą pomysłu kolegi i przytaknął mu.
- Tak zrobimy. Weź tę stronę - wskazał mu stronę przeciwną, tak, aby kiedy stanie na wprost, przestrzeń między Ize-sensei, a listkami pozostała nie obstawiona - ale powoli. Jeśli ruszą w drugą stronę, mogę je naprowadzić na ciebie, może nawet zdołam uzyskać coś więcej. Jeśli polecą w twoją stronę, wtedy zrób co sie tylko da. Pamiętaj o swoim sprzęcie - dodał wskazując na torbę z narzędziami shinobi należąca do Makoto.
- Pamiętaj, że ci pomogę... - dodał na koniec powoli wstając i odnosząc rzucone wcześniej shurikeny. Rzucił krótkie spojrzenie na jounina siedzącego na swoim miejscu, po czym kiwnie Makoto głową na znak, że jest gotowy.
I w ten oto sposób, Yuuji powolnym krokiem ruszy w stronę liści zajmując pozycję na przeciw ściany. Cały czas obserwował swój cel, a jeśli te tylko po raz kolejny się poderwą, Yuuji będzie stara się reagować jak najszybciej.
Jeżeli liście wzlecą po prostu w górę, lub ruszą w stronę Makoto, Yuuji rzuci się w ich stronę chcąc złapać je jak najszybciej - nawet jeśli będzie taka konieczność to wbiegnie po ścianie. Jednakże jeżeli liście wzlecą w stronę ich nauczyciela, wtedy młody Uchiha jak najszybciej tylko potrafił utworzy dłońmi odpowiednie pieczęcie
- Katon: goukakyu no jutsu! - zawoła zamierzając stworzyć sporych rozmiarów kulę ognia, którą pośle w kamienną ścianę przecinając tym samym wolną przestrzeń między listkami, a jouninem. Oczywiście nie zamierzał zniszczyć liści, ale miał w planach nieco inne działania. Po pierwsze podmuch stworzony przez ninjutsu powinien odepchnąć liście w stronę Makoto. Sama kulka powinna nie tylko przesłonić biernemu obserwatorowi widok, ale i również doprowadzić do zniszczenia bądź uszkodzenia potencjalnej żyłki, które by mogła łączyć liście z nauczycielem. Na koniec, szybko, szybko ponownie ruszy w stronę listków, jednak tym razem uważając na działania Makoto, abvy się z nim nie zderzyć, i postara się złapać liście.

I tak oto dwójka geninów przystąpiła do egzekucji swojego kolejnego planu. Chłopcy zaczynali coś podejrzewać, że liście muszą byś jakoś połączone z ich nauczycielem, ale nie mieli na to żadnych dowodów. Postanowili więc otoczyć swój cel w taki sposób, by ograniczyć mu możliwość przypadkowego poruszania się i zaczęli powolutku podchodzić bliżej. Listki jak opadły na ziemię, tak tylko lekko podrygiwały, jak to liście. Genini zaczęli więc powoli do nich podchodzić, starając się nie wywoływać zbyt dużych podmuchów, które mogłyby wprawić liście w kolejne tańce.
Krok za krokiem zbliżali się w stronę liści, zupełnie nieświadomi tego, co miało się za chwilę stać. Liście leżały sobie niezwykle zwyczajnie, niemalże zachęcając absolwentów akademii do tego, by podejść i je podnieść. Taki był plan. Liście nie uciekały, nie wzbijały się w powietrze, nie próbowały żadnych sztuczek. Ziemia pod geninami miała jednak do powiedzenia coś zupełnie innego.
Nie było żadnego ostrzeżenia. A może to po prostu brak umiejętności geninów sprawił, że nie zauważyli, że ziemia pod ich stopami wydaje bardzo dziwne dźwięki i kruszy się z ich każdym krokiem. Skupieni w całości na listkach, zapomnieli być uważni na zmiany w ich otoczeniu. Było już jednak za późno, by zareagować. Ziemia pod geninami zapadła się, a chłopcy spadli w głęboki dół nim zdążyli się obejrzeć. Nieco poobijani, patrzyli w górę na błękitne niebo i mogli się zastanawiać, czy ta pułapka od samego początku była zaplanowana. Mieli dobre 5 metrów w górę a liści ani widu, ani słychu. Były pod stertą gruzu? Czy może zgrabnie uniknęły pułapki?

Kiedy pod jego stopami ziemia się zapadła, nie za bardzo wiedział co sie właściwie dzieje. Mimo, że jeszcze próbował odskoczyć w bok i jakoś się uratować, to sprawił sobie tym tylko boleśniejsze lądowanie na stercie gruzu.
Patrzył w niebo, które teraz było jakby dalej, przeklinając w duchu, że stracił z oczu liście, ale kiedy rozejrzał się po miejscu w którym wylądował, miał nieco większy problem niż jakieś tam dwa liście.
No dobra, to trochę nie prawda.
Liście oczywiście były ważne. Bez nich nie stanie się geninem. Jeśli nie stanie się geninem to co? Wróci do akademii i będzie powtarzać rok? Nawet nie próbował sobie wyobrazić tego w jaki sposób powie o tym swoim rodzicom...
- Tylko spokojnie...tylko spokojnie - powtarzał sobie szeptem nawet nie dbając o to, czy Makoto go usłyszy. To nie było istotne...
Oczywiście w normalnych warunkach Yuuji był z tych, który od razu podskoczyłby do towarzysza, podałby mu rękę i pomógłby mu wstać. Zapytałby czy wszystko w porządku, oraz zacząłby obmyślać kolejny plan.
Ale to nie była taka sytuacja.
Młody Uchiha zamknął oczy i przypominał sobie w myślach instrukcje, które zawsze szeptała mu matka.
Oddychaj...
Nie myśl o tym...
TO nie jest ważne...
Wstał powoli, cały czas patrząc w górę, a dziura wydawała mu się dużo głębsza niż była w rzeczywistości. W głowie mu się od tego kręciło.
- ...one są na górze - mówił cicho, głos mu się załamywał, jakby powoli tracił pewność siebie, która jeszcze chwilę temu górowała nad ich dwójką. Na jego twarzy malował się strach, który z każdą kolejną chwilą zdawał się być większy.
- Sprawdzę.
I zupełnie bez żadnego ostrzeżenia, nawet nie zwracając uwagi na Makoto, ruszył wręcz dzikim pędem w stronę ściany zamierzając po niej wbiec za wszelką cenę.
W pierwszej próbie nawet zapomni o tym, aby przekierować swoją chakrę do stóp, co umożliwiłoby mu przyklejenie się do ściany, więc raczej gruchnie w dół, nie zbliżając się w ogóle do krawędzi tej dziury.
Pozbiera się po tej wpadce tak szybko jak tylko potrafi, wyciągnie ze swojej torby dwa noże kunai, po jednym na rękę, których zamierzał użyć do pomocy przy wspinaczce i tym razem pamiętając o tym jak się biega po ścianach, przekieruje chakrę do stóp i znowu rzuci się na swoją przeszkodę. Nigdy nie miał z podobnymi zadaniami problemów. Wydawało się nawet, że posiadał naturalny talent do zarządzania swoją chakrą, jednakże ta sytuacja mocno różniła się od zwykłych treningów. Nigdy jeszcze nie znalazł się w dziurze bez wyjścia...
Ślepy i głuchy na wszystko co działo się wokół niego, z rosnącą paniką w oczach będzie próbował wydostać się z dziury za wszelką cenę, tak długo dopóki się nie wydostanie, albo coś go nie powstrzyma...

MG

Liście zdawały się być nieuchwytne, ale nie to zaprzątało teraz umysły chłopców. Musieli wydostać się z dołu w pierwszej kolejności a to nie powinno sprawiać trudności dwójce wyszkolonych ninja. Problemy jednak nie zawsze są widoczne na pierwszy rzut oka.
Nieco ciaśniejsza przestrzeń sprawiła, że Yuu zaczął odczuwać efekty swojej klaustrofobii i zamiast skupić się na zadaniu, wolał skupić się na przezwyciężeniu swojego strachu. Dla niego było jasne, że w tym stanie niespecjalnie jest w stanie spokojnie opracować planu działania, więc zaczął działać tak, jak tylko mógł. Coś mu podpowiadało, że liście musza być na górze. Po prostu muszą! Nie zwracając uwagi na swojego towarzysza, młody Uchicha wykorzystał jedną z podstawowych technik i zaczął się wspinać po ścianie. Kiedy już się wydostanie z tej pułapki, na pewno znajdzie też i liście! Tak też musiało być.
Z kolei Makoto miał dużo rozsądniejsze podejście do sprawy, prawdopodobnie dlatego, że choć dół był dość niekomfortowy, nie cierpiał na klaustrofobię. Z uwagą rozejrzał się w poszukiwaniu liści, jednak nic nie dostrzegł, nawet po przerzuceniu ziemi dookoła siebie nie mógł ich zlokalizować. Yuuji nie zareagował na pytania, tak więc chcąc nie chcąc wrócił do poszukiwań pośród kamieni i gleby.

Ciężko było kontrolować chakrę, gdy w głowie kołatały się różne myśli, ale solidny trening sprawił, że Yuu pokonał ścianę. Nieco zmęczony usiadł na twardej ziemi tuż obok pułapki, wewnętrznie ciesząc się, że jest na otwartej przestrzeni. Nie mógł się jednak cieszyć zbyt długo, bo czyjaś obca i dość niebezpieczna obecność szybko postawiła go na nogi. Spojrzał w kierunku, z którego wyczuł dziwną aurę by zobaczyć, że tuż obok senseia siedzi dziewczynka w jego wieku. Widział ją w klasie. To była ta, która musiała zostać sama w klasie po przydzieleniu grup - Nemuri Sachi.

Sachi
Tuż po spotkaniu, kazano jej udać się pod rzeźby Hokage by spotkać się ze swoim senseiem. Nie do końca rozumiała, co się wydarzyło, ale kazano jej złożyć przysięgę, że nikomu nie opowie, więc z głową pełną myśli brnęła przez wioskę. Gdy jednak dotarła na polanę, nie do końca wiedziała, co powinna zrobić. Na środku była wielka dziura a starszy mężczyzna siedział i popijał coś z kubeczka. Czy... nie powinni gdzieś być jej towarzysze? Nim zdążyła zapytać o cokolwiek, starszy mężczyzna przywołał ją gestem i kazał usiąść, mówiąc, że test już trwa. Zrobiła, jak poprosił, nie wiedząc, co powinna zrobić bez dodatkowych instrukcji. Dzisiejszy dzień był zdecydowanie najdziwniejszym od dawna.

Kto by pomyślał, że zwykła dziura może pokonać dobrze wyszkolonego, shinobi z klanu Uchiha? Chyba tylko Yuuji...
Sekret skrywany w ścianach jego rodzinnego domu, w tym momencie wyszedł na jaw.
Ale wyszedł też Yuuji. Usiadł przy krawędzi dołu i przez chwilę patrzył w niebo. Z każdym kolejnym oddechem, ten się stabilizował, a Yuuji uspokajał wpatrując się w chmury, sunące powoli po nieograniczonym nieboskłonie. Ach, jakby tak znaleźć się tam w górze, w tej otwartej przestrzeni...
Kiedy już oddychał powoli i głęboko, otworzył oczy i spojrzał w kierunku dziury, patrząc na Makoto, który właśnie poszukiwał liści. Z tej perspektywy dziura w ziemi była dosyć spory rozmiarów i wcale nie była głęboka. Jednakże głowa, a szczególnie ta jej część, która odpowiada za jego wręcz irracjonalny strach, wiedziała lepiej. Skąd ten się wziął? Nie wiedział... Możliwe że męczył go od zawsze, możliwe, że pojawił się nieco później, o czym sam chłopiec nie pamiętał. Pamiętał tylko swoje straszne wyprawy do łazienki - najmniejszego pomieszczenia w domu. Brrr...
Tak czy inaczej Yuuji nie wierzył, aby ta chwilowa niedyspozycja pozostała niezauważona. Nawet jeśli Makoto nie skojarzy faktów, to doświadczony jounin z pewnością zauważy jego rozchwianie. Nawet jeśli siedział daleko. A jeśli on zauważy, wtedy Yuu będzie musiał...
W tej chwili przerwał te rozważania, ponieważ wyczuł dziwną i nieco niepokojącą obecność. Przeniósł wzrok w stronę nauczyciela dostrzegając przy nim dziewczynkę, tę samą, która sama pozostała w klasie. Sachi Nemuri - powtórzył sobie w myśląc jej imię myśląc o tym co może znaczyć jej obecność tutaj. I nawet miał pewien pomysł, może nawet dwa, jednak nie chciał się nad nim terz rozdrabniać.
Wstanie i rozejrzy się po okolicy w poszukiwaniu tych przeklętych liści starając się jak tylko mógł, aby obecność widowni nie przeszkodziła mu w zadaniu, ale i również chciał...nie - musiał zatrzeć swoja wpadkę.
I jeśli zobaczy liście - unoszące się w powietrzu czy też leżące na ziemi, najpierw poinformuje o tym fakcie Makoto
- Są tutaj. I nie tylko one... - powie krótko po czym ruszy ostrożnie w ich stronę, czekając aż towarzysz do niego dołączy, by zrobić to, co przerwała im ta pułapka.
Jesli jednak wyjście Makoto z dziury będzie się przedłużać, Yuuji zatrzyma się i zapyta go czy nie potrzebuje pomocy.
Ostatecznie będzie chciał podejść do liści z jednej strony, aby Makoto zrobił to z drugiej i je złapać.
Jeżeli jednak liści nie znajdzie to cóż...Trzeba będzie ich poszukać i tak też uczyni - pamiętając jednak o kolejnych pułapkach...

Sachi
Sachi wysłuchała wyjaśnień ze strony, jak się okazało, swojego senseia. Była pewna, że już spotkała kogoś, kto powinien nim być, ale jak się okazało została przydzielona do grupy razem z Makoto i... Yuujim? Przechyliła się lekko, by bliżej przyjrzeć się chłopcu, który rzekomo należał do klanu Uchiha. Nie była w drużynie z Haru, trafiła natomiast to grupy z dwoma przedstawicielami płci męskiej. Do tego jej sensei też był mężczyzną. Może dlatego czuła się taka poddenerwowana? Była ciekawa, tak, ale z drugiej strony musiała mieć się na baczności i...


MG

... Makoto nie znalazł żadnych śladów po listkach, natomiast Yuuji zobaczył liście, których tak zażarcie szukali. Były w ręce Sachi. Chcąc nie chcąc, zielonowłosy wygramolił się z ziemnej pułapki, przeżywając niemalże takie samo zdziwienie, co Yuu. Czemu Sacchan tu była? Czyżby jednak miała dołączyć razem z nimi do drużyny? To wydawało się być dość jasne dla Makoto. Tymczasem dziewczyna wstała i poprawiła poły swojej odświętnej yukaty, po czym wplotła dwa, czerwone listki za ucho. Wyminęła Ize i stanęła naprzeciw dwójki chłopców.
Nagle, bez żadnego ostrzeżenia, wyciągnęła dwa kunaie i rzuciła je w stronę swoich towarzyszy, celując prosto w tors. Po wyrzuceniu noży, zaczęła szybko skracać dystans, który dzielił ją od nich, prawdopodobnie zamierzając atakować z bliska.

Yuuji przez chwilę będzie wpatrywał się uważnie w liście, jakby były warte co najmniej cały kraj ognia, a teraz znalazły się w niepowołanych rękach. Przez chwilę ani się nie ruszał, ani się nie odezwał, ponieważ uważnie analizował sytuacje w której się znaleźli...
Niezależnie od tego z jakiego powodu Nemuri Sachi pojawiła się tutaj - w miejscu w którym jego kariera shinobi może sie zakończyć, zanim w ogóle się zacznie, Yuuji obserwował jak dwa listki z dłoni dziewczyny powędrowały za jej ucho i już wiedział, że zdobycie ich nie będzie takie proste.
Odecthnął głęboko przygotowując się tym samym do tego co ma nastąpić. Coś mu podpowiadało, że powinien się przygotować, ponieważ prośbą może zbyt wiele nie zdziałać w obecnej sytuacji.
Młody Uchiha stanie w pozycji obronnej unosząc swoje dwa noże kunai, gotowe do odparcia potencjalnego ataku i już miał się odezwać, kiedy jednak zrobił to Makoto. Intuicja podpowiadała mu, że dziewczyna nie odpowie na jego pytanie, wiec on musi to zrobić.
- Makoto...Ona ma liście... - powie starając się zachować spokój. Musiał teraz rozważnie podejść do sprawy - tym razem nie bedą uganiać się za listkami, tylko muszą przekonać dziewczynę, aby oddała im liście. Przekonać ją siłą, lub prośbą.
I kiedy już Yuuji wiedział, co powinien powiedzieć, Nemuri rzuciła w ich kierunku dwa kunaie, po czym sama ruszyła na nich. I wcale nie wyglądała na taką, która chciała rozmawiać. Ale chłopak był przygotowany na taką ewentualność. Lecący w jego stronę nóż zamierzał odbić swoim, tak samo jak zamierzał w kontrolowany przez siebie sposób przyjąć potencjalny cios dziewczyny, po to aby spróbować złapać ją za rękę i powstrzymać od kolejnych ataków i sięgnąć drugą ręką po liście za jej uchem, co powinno dać Makoto nieco do myślenia.
Ale!
To wszystko oczywiście tylko wtedy, kiedy zielonowłosy nie wejdzie mu w drogę, ponieważ jeśli Makoto rzuci się znienacka na Yuu, ten postara się za wszelką cenę utrzymać równowagę, po to aby w odpowiedniej chwili jak najlepiej wykorzystać daną mu przez towarzysza sytuację, w której dziewczyna przez moment zostanie oślepiona piaskiem.
- Za uchem - rzuci w stronę Makoto i wtedy to bez żadnych już zbędnych słów i ruchów będzie próbować doskoczyć do niej i pochwycić liście znajdujące się za jej uchem.

Och, biedny Yuu, tak bardzo nie wie na co się naraża...

MG

Sytuacja wyglądała na niesamowicie skomplikowaną. Dlaczego Sachi miała liście? I dlaczego ich atakowała? Makoto zupełnie nie rozumiał zachowania koleżanki. A może... Chwila uważnej obserwacji dziewczyna dała Makoto bardzo jasną wskazówkę dotyczącą jej zachowania. Niestety, nim Makoto zdążył cokolwiek powiedzieć, Nemuri rzuciła się na nich bez uprzedzenia.
Widząc dwa nadlatujące kunaie, chłopcy podjęli jedyną słuszną dla siebie decyzję i... Makoto rzucił się w bok, chcąc uniknąć nadlatującego noża oraz ochronić Yuu od niechybnej rany. Niestety, nie spodziewając się dzikiego Makoto, młody Uchiha przewrócił się razem z nim, sprawiając, że jakakolwiek obrona przed ciosami Nemuri byłaby utrudniona. Cokolwiek działo się w głowach chłopców, musieli działać szybko. Zielonowłosy rzucił w Sachi piaskiem, co mogłoby być średnio skutecznym zabiegiem, ale, o dziwo, dziewczyna stanęła, niepewna tego, co się stało lub co może się stać. Dało to czas Yuujiemu na to, by wygramolić się spod Makoto i przyjąć postawę do obrony przed ciosem Sachi, który nieuchronnie nadchodził.
Gdy tylko Sachi zrozumiała, że zamachnięcie się przez Makoto nie było niczym niebezpiecznym, ponowiła woje natarcie, tym razem z kunaiem w ręce. Jasne było, że jej celem jest Yuuji, bo właśnie zamierzała wykonać cięcie wycelowane prosto w jego głowę. Na szczęście chłopiec zatrzymał ostrze. Jednakże siła Sachi wybiła go z rytmu. Dziewczyna nie wyglądała na taka, która mogłaby uderzyć z taką siłą, a jednak całe ramię rozbolało go od przyjęcia ciosu. Mimo to, złapał blondynkę za rękę i spróbował sięgnąć po liście.
Nie wiadomo, czy uratowało go szczęście czy może umiejętności. Sachi błyskawicznie wyciągnęła kolejny nóż. Z bliskiej odległości nie miałaby problemów, by ostrze znalazło się w torsie chłopca, jednak instynkty zadziałały nim ten mógł cokolwiek dostrzec. Yuuji odskoczył od Nemuri niesamowicie szybko, w ostatnich sekundach unikając poważnej rany. Musiał puścić dziewczynę, ale tym samym jego kariera nie skończyła się przedwczesną śmiercią z rąk koleżanki. Blondynka przez chwilę wpatrywała się w Uchihę, by znów bez ostrzeżenia zmienić swój cel. Makoto zdążył wstać i prawdopodobnie był gotów pomóc swojemu towarzyszowi, gdy Sachi gwałtownie odwróciła się w jego stronę, wykonując klasyczny już kopniak z półobrotu, który wycelowany był prosto w klatkę zielonowłosego.