Treningowe walki trwały do późnego wieczora. Część młodych shinobi musiała trafić pod opiekę medyków, a niektórzy nie dotrwali do końca wszystkich pojedynków z rożnych powodów. Ostatnia walkę oglądali więc jedynie shinobi wyższej rangi oraz nieliczni studenci akademii. Był to pojedynek pomiędzy dziedzicem spuścizny klanu Uchiha a Miyayoi Zenzu - jednym z synów Miyayoi Ody, kunoichi, która nie tak dawno osiedliła się w Konoha-gakure z Iwa-no-Sato. Krążyły plotki, że uciekła z Iwy po popełnieniu przestępstwa, za które Tsuchikage posłał za nią elitę ninja. Inna plotka mówiła, że jest pod pełną opieką Hokage, a jej synowie są z nim spokrewnieni. Jeszcze inna plotka próbowała wmówić wszystkim zainteresowanym, że Oda jest córką jednego z wielu zapomnianych klanów, które do tej pory się ukrywały, a teraz postanowiły wyjść z ukrycia. Jakakolwiek była prawda, Zenzu był jednym z wielu utalentowanych uczniów akademii i kilku sensei obserwowało jego rozwój z uwagą. Było oczywistym, że zostanie dobrym shinobi. To samo można było powiedzieć o młodym Uchiha.
Treningowa walka, która rozegrała się jako ostatnia, była jedną z tych, których nie da się opisać. Kilkoro uczniów, którzy ją obserwowało, później mogło jedynie powiedzieć, że był to zupełnie inny poziom, ale... nie do końca wiedzą, co właściwie się stało. W pewnym momencie Zenzu zwyczajnie zniknął spoza areny, przez co Uchiha wygrał walkowerem po pokazaniu niesamowitych umiejętności. Czy to było... akceptowalne?


Dwoje shinobi obserwowało wszystkie walki z ukrycia. Pomimo całego dnia spędzonego w ukryciu, nie wyglądali na zmęczonych ani poruszonych tym, co zaobserwowali. Ich obojętne skupienie w obliczu wysiłku, który każdy uczeń akademii wkładał w te walki, było niemalże okrutne. Oni jednak nie przyszli podziwiać jak podrostki bawią się w wojnę.
- Co myślisz?
- Kilkoro się nada. Ale czeka nas sporo wysiłku.
- Przygotuj mi ich profile... Pora oddzielić ziarno od plew.


Egzamin na genina odbył się zgodnie z planem. Choć kiedyś przechodziło go całkiem sporo młodych ninja, od momentu, w którym stołek Hokage przejął obecny Yondaime, wszystko się zmieniło. Z roku na rok egzamin robił się coraz trudniejszy, a w tym roku przeszła go zaledwie garstka. Spekulowano, że sparingowe walki, które miały miejsce przed egzaminem miały wpływ na wynik ostatecznego egzaminu, jednak plotki te nie miały żadnego pokrycia.
Kilka dni później ogłoszono nowe drużyny geninów.

Ostatnia lekcja była też ostatnim momentem, w którym nowi genini mogli swobodnie porozmawiać ze swoimi przyjaciółmi. Z klasy liczącej prawie 28 uczniów, zostało zaledwie 9 nastolatków. W innych klasach było podobnie. Pomimo cichych rozmów pomiędzy kilkorgiem znajomych, atmosfera w klasie była ciężka, a niepewność zdawała się dominować wśród dzieci. Do tego, zamiast Tatsuo, jego miejsce zajął inny Uchicha - Yuu, który do tej pory należał do zupełnie innej klasy.
Wtem drzwi do klasy otworzyły się a do środka wszedł nieznany im shinobi. Wystarczyło tylko na niego spojrzeć, żeby wiedzieć, że jest jouninem. Sztywnym, niemal wojskowym krokiem podszedł do mównicy i wyciągnął kartkę. Mimo to nawet na nią nie spojrzał. Zamiast tego skupił swoją uwagę na nielicznych geninach.
- Nazywam się Maoi. Czcigodny Hokage wyznaczył mi przydzielenie was do odpowiednich grup i przydzielenie jounina, który będzie odpowiedzialny za wasz trening dopóki nie osiągniecie statusu chunina - powiedział twardym, żołnierskim tonem, powoli przerzucając spojrzenie z jednej osoby na drugą. Panowała cisza.
- Grupa pierwsza - Anzo, Kimura i Mori. Wasz nauczyciel czeka w centrum treningowym.
Zdawało się, że troje spośród nastolatków odetchnęło z ulgą. Byli tymi, którzy znali się najlepiej. Zaczęli wysyłać w swoją stronę nieśmiałe spojrzenia, jakby chcąc się upewnić, że to nie jest sen.
- Grupa druga - Nara, Akiyama, Inuzuka. Wasz nauczyciel czeka przy klifie.
Szybkie spojrzenie wystarczyło, by wiedzieć, że genini nie są zadowoleni z przydziału, ale jak na razie żaden nie zamierzał wypowiedzieć tego na głos. Sama obecność jounina zdawała się ucinać wszelką dyskusję ze strony niedoświadczonych ninja.
- Grupa trzecia - Kobayashi, Uchiha. Wasz nauczyciel czeka przy Rzeźbach Czcigodnych Hokage.
Zaraz... grupa składająca się z dwóch geninów? Zdziwiony pomruk rozszedł się po klasie. To znaczyło, że...
- Grupa piąta - Nemuri. Twój nauczyciel spotka się z tobą tutaj, gdy pozostali genini rozejdą się do swoich nauczycieli. Rozejść się!
Nagłe uniesienie głosu uciszyło wszystkie zdziwione głosy. Choć bardzo niechętnie, grupy zaczęły opuszczać klasę. Nadszedł czas spotkać swoich nowych sensei.

- Wygrałeś? - pierwsze słowo jakie usłyszał od matki, już w progu. Yuuji westchnął tak ciężko, jak tylko ciężko westchnąć może dwunastolatek i starannie ułożył buty na swoim miejscu.
- Tak... - mruknął niezadowolony w odpowiedzi, co zostało szybko wyłapane przez rodzicielkę, która zatrzymała się w pół kroku i spojrzała na syna pytająco oczekując wyjaśnień. Młody tylko pokręcił głową i ruszył w głąb domu. Nie bardzo miał ochotę opowiadać o swoim dniu dwa razy. Zwłaszcza że był na siebie praktycznie wściekły.
Powinien bardziej się postarać. Powinien zakończyć tę walkę wcześniej, wtedy ten cały Zenzu nie ulotniłby się. Uciekł bo wiedział że przegra, jak zasugerowała matka, czy może dlatego że go zlekceważył, jak uważał sam Yuuji? To nie było ważne.
.
.
- Walkowerem? - jedno słowo wypowiedziane przez ojca, a Yuuji poczuł jakby setki igiełek wbiło się w jego ciało. Dałby sobie coś uciąć, że ojcu wcale się to nie podoba, a jego śmiech należy do tych szyderczych.
Opowiedział rodzicom o tej walce przy kolacji, choć dobrze wiedział, że ojciec i tak już wszystko wie, tak samo jak zresztą cały klan. Ale było to swojego rodzaju rytuałem. Nie miał się komu wygadać, dlatego to rodzicom zawsze opowiadał o tym, jak minął mu dzień. A egzamin na koniec akademii shinobi był przecież ważnym wydarzeniem!
- Prędzej czy później będziesz miał okazje dokończyć tę walkę synu.
Ale Yuuji i tak wiedział, że zawiódł oczekiwania ojca. Do końca tego dnia chodził markotny, a następnego i każdego kolejnego trenował jeszcze ciężej niż do tej pory, starajac się tym samym unikać zarówno rodziców jak i innych członków klanu.

~...~

W końcu nadszedł wyczekiwany przez młodego shinobi dzień, w którym zostanie przydzielony do drużyny. Był to ważny dzień w jego dotychczasowym życiu, ponieważ w końcu będzie mógł brać udział w misjach i przydać się na coś. Zdążył się już pogodzić z wynikiem tamtej walki, dlatego z nieco lżejszym sumieniem usiadł w ostatnim rzędzie w sali, skąd mógł obserwować pozostałych geninów. Wyglądało na to, że z jego klasy tylko on przeszedł pomyślnie cały egzamin. Nie mógł jednak określić, czy to dobrze wróżyło, czy wręcz przeciwnie.
Próbował wyłapać o czym rozmawiają pozostali w sali, ewentualnie odpowiadając krótko, acz uprzejmie na zadane pytania - pomijając oczywiście te, które dotyczyłyby samej walki z Zenzu. Na te milczał jak zaklęty wzruszając tylko ramionami.
Kiedy w końcu pojawił się jounin, Yuuji odetchnął z ulgą. W końcu dowie się z kim będzie w drużynie - chciał mieć to już za sobą i zacząć działać.
Uważnie słuchał co ten miał do powiedzenia, mimo iż nie było tyle za wiele, ot parę słów wstępu i przydział. Yuuji wiódł spojrzeniem po wymienianych osobach zapamiętując te, których jeszcze nie znał, i przyglądając się bliżej tym, które już znał. Kiedy w końcu padło jego nazwisko wbił wzrok w jounina, nie bardzo rozumiejąc o co chodzi - i nie on jedyny. Zdziwiony pomruk obiegł salę tak szybko jak nigdy. Szczególnie, że w drużynie piątej okazało się, że będzie tylko jedna dziewczyna
- Może dadzą nam chunina...? - pomyślał przenosząc wzrok po pozostałych. Ktokolwiek odwzajemni jego spojrzenie, wtedy sam wzruszy ramionami dając tym samym znak że i on nie za bardzo rozumie tę sytuację.
Tak czy inaczej Yuuji wstanie dopiero, kiedy pozostałe drużyny opuszczą salę i powoli ruszy w kierunku drzwi powtarzając sobie w myślach miejsce do którego ma się udać...

Zanim jeszcze opuścił pomieszczenie, spojrzał na dziewczynę, która została na swoim miejscu. Powtórzył sobie w myślach jej nazwisko, aby lepiej ją zapamiętać, po czym ruszył przed siebie. Zastanawiał się jaki był plan tych u góry kiedy ustalali drużyny geninów - pewnie tak jak wszyscy w obecnej sytuacji. Przecież zwykle dobierano drużyny w modelu trzy plus jeden, chyba że ich było ich za mało. A w tym przypadku wszystko pasowało idealnie, a jednak taki zabieg... hmm...
Tak się nad tym zadumał, że nawet nie zauważył, kiedy wpadł na tego, który opuścił salę tuż przed nim - Makoto. Oczywiście nie miał takiego zamiaru, ale może nawet dobrze się złożyło?
- Sorki, sorki, zamyśliłem się trochę... - przeprosił krótko, drapiąc się po głowie z lekko zakłopotanym uśmiechem - Ty jesteś Kobayashi tak? - zapytał wyciągając do genina dłoń, zarówno po to, aby mu pomóc sie pozbierać jeśli go przewrócił jak i w geście powitania.
- Chyba sie wcześniej nie znaliśmy. Jestem Uchiha Yuuji. Wygląda na to, że od dzisiaj będziemy współpracować... - dodał po chwili, wciąż uśmiechając się lekko. Dobrze wiedział, że członkowie jego klanu są nie tylko charakterystyczni z wyglądu, ale i przecież na jego plecach widniał symbol klanu. Jednak grzeczność wymagała, aby przedstawić się prawidłowo, i tak też uczynił.

- A więc Makoto - zawyrokował z uśmiechem i już miał ruszyć dalej, ale usłyszał bardzo charakterystyczny odgłos. Zamrugał pare razy i spojrzał na chłopaka pytająco.
- Nie jadłeś nic dzisiaj? - bardzo się starał, aby jego ton nie brzmiał tak, jakby go właśnie osądził. On sam rano nie za bardzo miał ochotę na śniadanie, ale matka go do tego zmusiła. Przydział do drużyn był dla młodego genina tak ekscytującym wydarzeniem, że ledwie cokolwiek udało mu się wsadzić do ust, mimo iż żył według matczynej reguły "bez śniadania nie wychodzisz z domu", do której stosował się nawet ojciec. I nikt nie miał odwagi tej reguły złamać...
Yuuji patrzył uważnie na chłopaka oczekując odpowiedzi nie bardzo wiedząc co z tym fantem zrobić. Fakt, że był dopiero poranek mocno utrudniał podjęcie decyzji
- Słuchaj...nie powinniśmy sie spóźnić na spotkanie z sensei, ale możemy szybko wskoczyć po jakieś słodkie bułki i zjeść je po drodze - zaproponował. Wyglądało na to, ze miał dobrą wymówkę aby dogodzić sobie spontanicznymi słodkościami. Nie wiedział co ich czeka na miejscu zbiórki. Możliwe że od razu zaczną trening pod okiem nowego mistrza, a jeśli tak będzie, to głodny towarzysz myślący tylko o tym jak zaspokoić tę pierwszorzędną potrzebę może być tylko przeszkodą. A już nie wspominajmy o haniebnych dla shinobi odgłosach...

- Więc postanowione - powiedział z uśmiechem i ruszyl przodem w stronę najbliższego sklepu w którym mógł kupić wspomniane słodkie bułeczki. Nie za dużo. Tak tylko, żeby szybko znikły i żeby się podzielić.
- Poczekaj tutaj - rzuci krótko pod sklepem i na moment zniknie w jego wnętrzu. Kiedy znowu wyjdzie na zewnątrz, poda torbę z bułkami Makoto - Masz, częstuj sie.
A kiedy w końcu już ruszą dalej, Yuuji spojrzy z zaciekawieniem na chłopaka, który zadał mu pytanie. Pytanie, na które nie było chyba jednej prostej odpowiedzi dla ich młodych umysłów.
Zamyślony ugryzł bułkę, a na jego twarzy wymalowała się błoga satysfakcja, które pozwolił się na moment oddac.
- Ciężko powiedzieć. Zwykle wybierano drużyny tak, aby każdy się w nich uzupełniał, tak przynajmniej słyszałem, więc... - zaczął skupiony na swoim smakołyki, jednak wciąż idąc przed siebie.
- Może być kilka wniosków. Albo nie znaleźli trzeciej osoby, która by do naszej dwójki pasowała, albo po prostu inna drużyna się rozbiła i nas dwóch dołączą do nich - powiedział to tak lekko jakby był przekonany że tak właśnie jest, jednak sam nie był pewny jakie mogą być fakty.
- Bardziej niż nas dwóch ciekawi mnie dlaczego tamta dziewczyna została sama...

Młody Uchiha odmówił zwrotu za bułki.
- Daj spokój - oznajmił krótko, a kiedy przypomniał sobie, że wypadałoby przynajmniej jakoś to wyjaśnić dodał pospiesznie - od dziś jesteśmy razem w drużynie. Jeszcze nie raz ty pomożesz mi.
Oczywiście nie traktowałby tego jako zaciągnięty dług, ale bardziej jako "mam paczkę chipsów, to sie podzielę z kolegami". Ale nie powiedział tego, ponieważ nie wiedział, że sam Makoto mógłby potraktować ten zakup jako dług.
Oj tam, oj tam...
Przez jakiś czas Yuuji w milczeniu rozkoszował się słodkim smakiem jeden z bułek, jednocześnie myśląc o tym czego się właśnie dowiedział
- Więc to była Sacchan... - powtórzył cicho do siebie. Oczywiście słyszał o dziewczynie, która unikała kontaktu z chłopakami do tego stopnia, że była w stanie zrobić niemal wszystko by do niego nie doszło. A jednak pomimo tego była popularna wśród chłopców - a przynajmniej wśród tych, którzy byli w jego klasie. Może działała tutaj zasada zakazanego owocu, ale Yuuji nie wnikał. On nie miał na to czasu...
- Może przydzielając nas do drużyn wzięli to od uwagę i trafi do drużyny z samymi dziewczynami? Wszyscy dzisiaj obecni zdali egzamin - podsumował podnosząc wzrok ku niebu myśląc o tym co sam mówił.
Odetchnął głęboko kiedy zjadł swoją bułę i nie przerywając marszu spojrzał na Makoto
- Tak czy inaczej niedługo sami się wszystkiego dowiemy. A przynajmniej tego co dotyczy drużyny trzeciej.

Oczywiście Yuuji mógby sie spróbować dowiedzieć co się stanie z Nemuri, gdyby zapytał rodziców. Wydawało mi się, ze ojciec mógłby już wiedzieć, a matka z pewnością niedługo się dowie jak tylko uda się na ploteczki. A teraz, kiedy Yuuji stał się geninem i będzie spędzał całe dnie na treningach lub misjach, to matka z pewnością będzie miała mnóstwo czasu, na te ploteczki.
Ale to nie było tak istotne. Ważniejsze było co się stanie z nimi. Dwaj świeżo upieczeni genini - Kobayashi Makoto oraz Uchiha Yuuji, trafili do drużyny trzeciej. Do kompletu brakuje już tylko dowodzącego nimi jounina i być może trzeciej tajemniczej osoby.
W tym momencie Yuuji zatrzymał się nagle bo na myśl przyszedł mu nikt inny jak Miyayoi Zenzu. Co jeśli z jakiego dziwnego powodu właśnie on będzie tym trzecim członkiem drużyny?
Nie wiedząc czemu ta myśl zirytowała go bardziej niż powinna, a żeby nie dać po sobie poznać, że coś jest nie tak, Yuuji szybko wsunął do ust ostatni kąsek swojej bułki i równie szybko podjął zaczęty przez Makoto temat.
- Myślę, że tak. W końcu Maoi-san sam użył tych słów. Gdyby było inaczej, raczej powiedziałby, że spotkamy sie z nim w danym miejscu albo coś - powiedział takim tonem jakby szukał wymówki po czym dodał
- Może nie powiedział, że mamy się śpieszyć, jednak nie zatrzymujmy się już po drodze.

Dwójka świeżo upieczonych geninów ruszyła przez wioskę do miejsca spotkania z ich nowym sensei. Upewniwszy się, że mają nieco pełniejsze żołądki, nic już nie stało na przeszkodzie, by zmierzyli się z nowymi wyzwaniami. Pierwszym z nich było lepsze zapoznanie się. Do tej pory Yuuji należał do innej klasy i chociaż przelotnie widywali się z Makoto w akademii, nigdy wcześnie nie mieli okazji porozmawiać. Lody na pewno przełamały słodkie bułeczki i wyglądało na to, że dwójka geninów mogła stworzyć nawet zgrany zespół. Wciąż jednak pozostawała nurtująca kwestia trzeciego członka drużyny.
Zgodnie z tradycją, pierwszy zespół zawsze składał się z trzech osób i bardzo często bywało tak, że więzi wytworzone przez młodych shinobi trwały latami, już jako jounini. Ciekawość trawiła Makoto i Yuujiego, i tylko sensei mógł ich oświecić.

Po niedługim spacerze, dwoje ninja dotarło na polankę pod rzeźbami Hokage. Był to nieduży, głownie ziemisty teren, otoczony drzewami i krzewami. Na wprost była kamienna ściana w której wykuto rzeźby Hokage. Nie była to zarośnięta, odizolowana polana - prowadziła do niej bardzo zadbana ścieżka. Gdyby tylko dwoje geninów się odwróciło, zobaczyliby zabudowania wioski w bardzo niedużej odległości. Nie była to też typowa arena treningowa - na samej polanie brakowało typowych kukieł i drewnianych pachołków, które były idealnym celem do ćwiczenia różnych technik i ataków. Była to najzwyklejsza polanka. W niektórych miejscach było nawet widać bardziej ubitą ziemię. Prawdopodobnie od wycieczek, które co jakiś czas przychodziły podziwiać rzeźby.
Tym razem na polance nie było wycieczki. Była za to jedna osoba, którą dwójka geninów mogłaby uznać za ich senseia. Był to starszy mężczyzna, ubrany w osobliwą kombinację skórzanej kamizeli, bojówek i podróżniczego płaszcza. Wydawało się, że pali papierosy. Nie było widać nikogo innego.
- Hej, dzieciaki. - Zwrócił się do dwójki geninów. - Niespecjalnie się śpieszyliście. Czyżby bycie geninem nie było aż tak ekscytujące, jak kiedyś? Mam wrażenie, że za moich czasów dzieci bardziej przeżywały zostanie shinobi - powiedział z lekkim wyrzutem w głosie, po czym wypuścił ostanią chmurkę dymu i rzucił kiepa na ziemię. - Niespecjalnie ma się na to wpływ... Tak czy siak, nazywam się Nuramo Ize. Ize-sensei jest okej. Wybaczcie, dzieciaki, ale mam dla was smutna wiadomość - nie możecie zostać geninami.

Yuuji najpierw rozejrzał się po polance, a dopiero po chwili zatrzymał wzrok na osobie, która miała być opiekunem jego drużyny. Pierwsze słowa, które do nich wypowiedział wjechały mu trochę na ambicję. Ukonczenie akademii, stanie się pełnoprawnym shinobi i otwarcie tym samym furtki do przyszłości to były ważne kwestie, przynajmniej dla Yuu. Normalnie też zjawiłby się na miejscu wcześniej, ale jednak postanowił nie dość, że przynajmniej poznać choć trochę Makoto, to jeszcze nie chciał by ten najadł się wstydu już na samym początku ich wspólnej przygody. Lepiej żeby sie po prostu najadł.
- Nie powiedziano nam, że mamy się spieszyć, więc sie nie spieszyliśmy - odpowiedział na te zaczepke i skrzyżował ręce słuchając dalszej części wypowiedzi, która nie była dobrą wiadomością.
- Jak to nie możemy? - wyrwie mu się troche zbyt spontanicznie. No bo co? Akademia ukończona, egzamin zdany, walki na koniec wygrane, przydzielenie do drużyn i nagle nie może zostać geninem? I może jeszcze ma wrócić do domu i przekazać ojcu kolejną dobrą wiadomość po tym jak wygrał walkowerem? Na samą myśl o takiej konieczności ciarki mu przebiegły po plecach.
Spojrzał pytająco na Makoto. Czy to dlatego, że są tutaj tylko we dwóch? Albo dlatego, że jednak się spóźnili. Ale nie mógł winić za to Makoto, który nie zjadł śniadania... Nie, to nie może być jakiś test. To by było nie fair. Nawet nie dał im się wykazać!
- Co mamy zrobić, Ize-sensei? - zapytał na koniec pilnując, aby jego ton nie zabrzmiał zbyt wyzywająco.

Zdziwienie ze strony chłopców było jasne do zrozumienia. W końcu nikt im nie mówił, że muszą jeszcze dodatkowo coś zrobić. Nigdy też nie słyszeli o jakimkolwiek warunku do spełnienia już po przejściu egzaminu na genina, toteż cała sytuacja wydawała się być dość absurdalna. Sensei jednak zdawał się nie przejmować poruszeniem. Założył ręce i wciąż tym doświadczonym tonem kontynuował, zupełnie ignorując zaczepki młodego Uchihy. Młodość, emocje, dojrzewanie, i tak dalej.
- Nie zrozumcie mnie źle, zdaliście egzamin na genina wyjątkowo dobrze, by znaleźć się w wybranym gronie młodych shinobi. Problem polega na tym, że moglibyście stać przede mną nawet jako młodzi geniusze z najlepszym wynikiem w historii akademii, a moja odpowiedź by się nie zmieniła - wyjaśnił spokojnie i zaczął szukać czegoś po kieszeniach.
- Rozumiecie, dzieciaki, egzaminy są tylko po to, by wyeliminować uczniów bez talentu i skupić się na szkoleniu tych, którzy mają szanse przeżyć. Świat nie potrzebuje widzieć więcej trupów, nie uważacie? - zapytał, chwilowo przerywając przeszukiwanie przepastnych kieszeni i wbijając spojrzenie w Yuujiego. Chłopca przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Jounin szybko jednak wrócił do szukania i po chwili wyciągnął coś, co przypominało dwa czerwone liście.
- Macie dwa wyjścia, dzieciaki. Albo zaakceptujecie, że bycie shinobi nie jest dla was i wrócicie do swoich perfekcyjnie zwykłych żyć i przeżyć. Albo zaryzykujecie wszystko tu i teraz, z wątłą szansą na wygraną. - zaproponował, wskazując znacząco na liście. Ich zadanie prawdopodobnie miało z nimi związek. - Co wy na to? Osobiście nie miałbym nic przeciwko, gdybyście wybrali pierwszą opcje, dzieciaki

Wpatrywał się w mężczyznę uważnie, a kiedy po raz kolejny przeszedł go dreszcz, nie wiedział co o tym myśleć. To znaczy, wiedział jaka jest jego odpowiedź, ale dlaczego posłał mu te znaczące spojrzenie akurat z tymi słowami? Czy coś sugerował?
Kiedy sensei wyciągnął liście z kieszeni, Yuu spojrzał na nie nieco podejrzliwie, po czym przeniósł wzrok na Makoto. Zauważył już, że towarzysz jest dosyć nieśmiały, nie wiedział dlaczego znalazł się w tym miejscu, ani nawet czy w ogóle tego chciał. A on sam? Czy Yuuji w ogóle chciał tutaj byc? Co by zrobił i gdzie by teraz był, gdyby w ogóle miał wybór? Teraz miał ten wybór. Wystarczyło tylko powiedzieć co trzeba, wrócić do domu i zrzucić winę na Nauczyciela. Może ojciec by to zrozumiał...
Po świeżo upieczonym shinobi widać było, że myśli nad słowami senseia. Jego wzrok przeskakiwal z liści na senseia, z niego na Makoto i z Makoto znowu na liście. Odpowiedź była tylko jedna.
- Co mamy zrobić? -powtórzył pytanie, dając tym samym swoją odpowiedź. Yuuji Uchiha nigdzie się nie wybierał. Nie było nic w czym byłby dobrym poza byciem shinobi. Nawet jeśli dopiero zaczyna swoją karierę na tym stanowisku, to było to coś co musiał zrobić. Odkąd tylko zaczął się uczyć każda chwile spedzal na treningach i nauce. Nie można tak po prostu z tego zrezygnować. Miał stać się kimś ważnym dla swojego klanu i tak się właśnie stanie. Na ścieżce wojny,  a nawet śmierci.

Ize westchnął niezwykle ciężko, gdy usłyszał słowa chłopców. Jasne było, że zamierzali zyskać prawo do kontynuowania drogi shinobi, niezależnie od tego, czym musieli zapłacić. I właśnie dlatego nie lubię dzieci... Przemknęło przez myśli senseia. Teraz musiał się porządnie zastanowić, jak uzmysłowić temu młodemu pokoleniu, że to nie jest zabawa i kiedyś mogą faktycznie zginąć.
- Musicie je tylko złapać. - W tym samym momencie, Nuramo wyrzucił liście w górę, a te wzbiły się w powietrze by po chwili łagodnie zacząć opadać w dół, jak zwyczajne, czerwone liście. Tym samym sensei zrobił krok w tył i usiadł na ziemi, wyciągając z podróżnej torby mały termofor i paczkę papierosów. - Daję wam czas do wieczora, czyli jakieś... sześć godzin, dzieciaki.
Ize nieśpiesznie odpalił papierosa i zaciągnął się dymem. Z kolei liście już prawie opadły na ziemię.