Niestety nie wyminąwszy płuc dziewczyny, chłopak poczuł się skonfundowany i zarumienił się. Starał się mimo wszystko zachować spokój i rozejrzeć się w spokoju. Na pytanie o to, czy wie gdzie się znajdują, by nie zgrywać kompletnego buca odpowiedział złotookiej:
- Nie - krótko, zwięźle i na temat.

Chłopak nie należał do najbardziej rozmownych, jednak wyczuł, że sytuacja wymaga choć najmniejszej reakcji. Brak Mirio zwiastował kłopoty, dlatego też chłopak postanowił wyjrzeć za drzwi. Znalazł tam niecodzienny widok, przypominający scenę z jakiegoś filmu o ucieczkach z więzienia. Zabarykadowane okna na pewno nie wróżyły niczego dobrego, dlatego też Taro postanowił czym prędzej ruszyć w poszukiwaniu wyjścia. Długi hol zdawał się nie mieć końca, jednak na pewno w rzeczywistości posiadał jakiś punkt zaczepienia. Przy okazji na pewno przyda się obserwować otoczenie, by w razie czego móc wrócić do piwniczki z barkiem. Zanim jednak opuścił pomieszczenie, postanowił zejść jeszcze na moment do różowowłosej. Swoim niewinnym wzrokiem starał się zgrywać bezbronnego, by zdobyć zaufanie osoby, na której jeszcze parę chwil wcześniej spoczywała jego głowa. Podkreślił swoją grę aktorską także mową ciała, by sprawiać wrażenie przerażonego obecnym stanem rzeczy. W rzeczywistości chłopak był w stoickim stanie spokoju.
- Idziemy? - rzucił lekko drżącym głosem.

Nie wiedział, czy można jej ufać, jednak jeśli w tym korytarzu czai się pułapka, a ta osoba jest jego oprawcą - na pewno nie odważy się jej uruchomić. Taro uważał ten sposób na bardziej bezpieczny. Nim jeszcze opuścił pomieszczenie postanowił zerknąć szybciutko, czy znajdzie się jakiś trunek, który mógłby wziąć dla siebie i złotookiej na drogę. Starał się raczej nie wdawać w dłuższe dyskusje, a jedynie poszukać wyjścia z tego dziwnego miejsca. Może po drodze wyniucha jakąś książkę? Albo znajdzie coś na wzór komputera? Priorytetem było odnalezienie Mirio, to maleństwo było jego największym dziełem. Nie mógł tak po prostu przestać o nim myśleć, szczególnie, że w niepowołanych rękach może doprowadzić do autodestrukcji... W jego myślach krążyły pytania: Co to za miejsce? Czy to Hope's Peak? Jak się tutaj dostałem? Dlaczego pamiętam tylko tę cholerną kopertę? I dlaczego zadaję sobie pytania?! - na żadne jednak nie otrzymał odpowiedzi. Musiał więc rozpocząć swoje małe śledztwo.

Taro nie chcą być postrzeganym za kompletnego buca, skinął głową na potwierdzenie. Gdy już opuścili przytulną piwniczkę znaleźli się w korytarzu wcześniej ujrzanym przez młodzieńca. Po prawej znajdowały się ogromne drzwi, które na pewno nie pozostałyby tak po prostu otwarte, poza tym na pewno nie wyglądały na wyjściowe. W związku z tym kierunek na lewo był jedyną opcją. Gablota z trofeami tylko potwierdziła przypuszczenia Taro - to może być Hope's Peak. W związku z tym niedaleko jest sala gimnastyczna lub coś w tym stylu, zwykle tam znajdują się trofea. Otwarte drzwi wzbudziły w młodzieńcu zarówno niepokój jak i ulgę. Był teraz pewien, że ktoś oprócz nich się tutaj znajduje. Nim jednak wkroczył w tereny wcześniej uznane za najbardziej sensowne do skierowania swych kroków, obrócił się. Spojrzał swoimi błyszczącymi odcieniami złota i bursztynu oczami w kierunku różowowłosej towarzyszki. Choć było to wbrew jemu, musiał zdobyć zaufanie nowo poznanej osoby, jeśli chciał się stąd wydostać. W końcu nie znaleźliby się przypadkowo w tym samym pomieszczeniu. Odetchnął i przemógł się na jakiekolwiek słowa. Jeśli nikogo nie znajdą, będą na siebie skazani, więc trzeba było delikatnie przełamać lody.
- Taro - rzucił krótko i wyciągnął ku dziewczynie rękę z nutą niepewności, skrywaną starannie za maską codziennej, chłodnej miny - A... Ty?

Młodzieniec niespecjalnie wierzył w przyjaźń ani jakieś wyższe wartości jak rodzina, czy miłość. Przez to ilukrotnie go zdradzano, zatracił się w samotności i ograniczył kontakty z ludźmi do minimum. Nie przyszło mu łatwo wydusić z siebie aż tylu słów w przeciągu kilkunastu minut. Starał się tego nie okazywać, by nie przestraszyć różowowłosej. Dziewczyna wydała mu się nie tyle niegroźna, co w danym momencie przydatna. Jako profesjonalista musiał korzystać ze wszelkich środków, którymi byli także ludzie. Nie potrafił jednak wykrzesać z siebie uśmiechu, który tak bardzo pomógłby w tej sytuacji. Liczył jednak, że dziewczyna będzie wyrozumiała.

Śledztwo powolutku nabierało rozpędu. Poszlaki wskazywały niemalże jednoznacznie, że sytuacja jest nieciekawa. Zabarykadowane okna i pozamykane drzwi, tajemnicze przebudzenie się w piwnicy z obcą osobą, brak Mirio. Taro zdawał sobie sprawę, że jedynie jedna sytuacja obejmuje wszystkie te elementy. Zostali tu przez kogoś zamknięci ... Tylko to wyjaśniałoby amnezję oraz wszystko, czego zdołał się już dowiedzieć. Pytanie Dlaczego zamknęli ich w czymś, co przypomina szkołę? Poza barykadami, nie wygląda na to, żeby coś odstawało od normy. Czyżby Hope's Peak za tym stało? Jeśli tak, to czemu nikogo tutaj nie ma? Choć z samej idei zamknięcia zdawał sobie sprawę, Taro nie był w stanie odpowiedzieć na większość nurtujących go pytań. Postanowił więc razem ze złotooką poszperać na własną rękę za poszlakami.

W tym celu kroki Taro skierowały się ku potencjalnej sali gimnastycznej. Szedł przodem krokiem pewnym, jednocześnie obserwując otoczenie, by w razie czego szybko zareagować w danej sytuacji. Przy okazji przechodzenia obok schodów pragnął zerknąć chociaż, czy ktoś się tam nie znajduje. Całe to miejsce jest podejrzane. Miał skrytą nadzieję, że odnajdzie Mirio, leżącego gdzieś w rogu. Z tyłu głowy jednak wciąż miał wizję porwania i obniżył oczekiwania na znalezienie kota do minimum. Wszystko, co mu pozostało to ostatecznie udać się w stronę trofeów i liczyć, iż sala gimnastyczna uchyli rąbka tajemnicy. Jeśli nie, pójdą sobie pozwiedzać resztę budynku.

Genkei:

Młody architekt z pewnością znalazł się daleko poza własną strefą komfortu. Do tego sama kobieta nie wydawała się ubrana tak, aby nadawała się do nader prędkiej ucieczki. Niektórzy mogliby ją aktualnie nazwać kulą u nogi jasnowłosego. Niemniej, ten musiał działać szybko. Kryzys nie był zażegnany, a każda sekunda sprawiała, że mogło dojść do ich śmierci lub nawet gorzej.
- A-Ale... - rzuciła tylko dziewczyna, kiedy chłopak pociągnął ją w przeciwną stronę, względem tej z której nadeszła. Ta przy okazji upuściła kilka świeżo zebranych kartek. Ledwie kilka metrów dalej znajdywała się ściana, a tam kilkanaście stopni prowadzących do góry. Na domiar złego drzwi otworzyły się, a z nich wyszedł ponad dwumetrowy wielkolud o rudych włosach, czy muskulaturze godnej jakiegoś kulturysty, czy innego sportowca. Z pewnością wyglądał na takiego, który mógłby z łatwością przerzucić sobie ich dwójkę przez ramię. - Czekajcie! - zakrzyknął tylko, jednak to architekt miał te kilka metrów przewagi, względem niego i odrobinę czasu na podjęcie stosownej decyzji.


Masutaro:

Nastolatek z pewnością nie wydawał się nader uprzejmym. Niektórzy może uznaliby go za buca, jednak nie w tym rzecz. Różowowłosa zdawała się zwyczajnie zawiedziona brakiem pogawędki, jednak jej spojrzenie zdawało się uważnie lustrować każdą powierzchnie, czy każde miejsce. Z pewnością mogło się to zdawać dziwne, zważywszy na towarzyszącą jej aurę nierozgarnięcia.
- Miy... Mikoto - rzuciła tylko po pewnej chwili dziewczyna, spoglądając w stronę metalowych płyt przesłaniających miejsca, w których powinny być okna. Mimo wszystko, wymieniła uścisk dłoni z ciemnowłosym. Zaraz potem przyjrzała się tablicy ogłoszeń, odrywając z niej jakąś ulotkę, aby następnie przyjrzeć się schodom i temu, gdzie prowadziły. Taro w tym czasie zdążył ją wyminąć, przechadzając się obok gablot, aż dotarł do ich końca. Z lewej strony znajdywały się jakieś schody oraz sporych rozmiarów metalowy właz, blokujący wyjście. Naprzeciwko znajdywały się dwuskrzydłowe drzwi z banerem rozwieszonym ponad nimi. Killing School Semester - właśnie to głosiły angielskie litery na banerze. W środku zaś nie było sali gimnastycznej, a coś, co wyglądało na aulę. Sporo rzędów krzeseł, scena na podwyższeniu i... kilka osób siedzące na krzesłach w różnych miejscach sali?

Taro dość niepewnie posuwał się do przodu rozglądając się po najbliższym otoczeniu. Trofea prezentowały się dość ciekawie. Jeszcze ciekawszy okazał się nagły brak różowowłosej, na który chłopak zareagował wyjrzeniem za winkiel. Dziewczyna rozglądała się przy tablicy ogłoszeń. Widząc jak dziewczyna znika przy schodach Taro przerwał poszukiwania. Jakkolwiek by nie był ciekawy, cóż w auli robiła taka masa ludzi oraz co oznacza napis nad drzwiami - nie zamierzał się teraz rozdzielać z towarzyszką, toteż postanowił szybkim i sprawnym ruchem zawrócić i dołączyć do poszukiwań.
-Miko-chan?- powiedział cichutko lukając za pleców dziewczyny. Zauważył jej wcześniejsze zawahanie, co wzbudziło lekkie podejrzenia. -Znalazłaś coś?- powiedział ze stoickim spokojem jednocześnie wpatrując się w dziewczynę z ciut większym zaciekawieniem niż wcześniej. Wiedząc, że nie są tutaj zupełnie sami był gotów w razie czego wołać o pomoc. Tymczasem z tyłu głowy chodziły mu myśli o tym, co ujrzał przed chwilą. -Tam w auli są jacyś ludzie.- dorzucił szybko, by nie pozostać dłużnym w wymianie informacjami. Chciał pozostawić decyzję, dokąd pójść dziewczynie. Może to dobra okazja, by jeszcze chwilę poszperać po budynku? Taro musiał znaleźć Mirio za wszelką cenę.